Do wytworzenia preparatów o przedłużonym działaniu stosuje się także inne białko zasadowe, np. globinę otrzymywaną z krwi bydlęcej, a w ostatnich latach także z krwi ludzkiej.

Dodatek cynku znacznie zmniejsza rozpuszczalność insuliny w roztworze obojętnym. Czas opóźnienia wchłaniania zawiesiny cynkowych insulin z tkanki podskórnej zależy od fizycznego stanu hormonu: cząsteczki bezpostaciowe insuliny wielkości ok. 2 gm (np. preparat Semilente), wchłaniają się szybciej niż kryształy o wielkości ok, 40-50 gm (np. preparat Ultralente).

Insulina tworzy trudno rozpuszczalne kompleksy z niektórymi syntetycznymi związkami, np. z surfenem, tj. l,3,4-amino-2-metylo-6-guanoliIo- mocznikiem. Kompleksy surfenowo-insułinowe są w odczynie kwaśnym rozpuszczalne (preparat jest przejrzysty), natomiast po wstrzyknięciu, w odczynie obojętnym tkanki podskórnej, wytrącają się w postaci bezpostaciowych cząsteczek. Wynikiem tego jest zwolnienie wchłaniania i wydłużenie działania preparatu. Insuliny surfenowe produkuje głównie firma Hoechst w RFN i Berlin Chemie w NRD (Insulin B). Kwaśny odczyn roztworów insulin surfenowych jest ich cechą niekorzystną, sprzyja bowiem dość często miejscowym reakcjom uczuleniowym.

W codziennej praktyce często napotyka się endogenne wydłużenie działania insuliny w wyniku jej wiązania przez przeciwciała przeciwin- sulinowe krążące we krwi. Wiązanie to, często odwracalne, opóźnia działanie insuliny o kilka lub więcej godzin, zależnie od charakteru wiązania insuliny z przeciwciałem.